Zauważyłam, że wielu świętych dochodziło do Boga parami, znane wszystkim są przykłady św. Franciszka i Klary, św. Franciszka Salezego i Joanny de Chantal. Może mniej znana przyjaźń św. Bernarda z Wilhelmem z Saint Thierry czy np Ermengardą, mniszką w klasztorze cysterek w Larrey.
Głębokie relacje duchowej przyjaźni można poznać po fragmencie listu, który Bernard napisał Ermengardzie: "Moje serce jest u szczytu radości, kiedy wiem, że Twoje jest w pokoju. Twoje zadowolenie rodzi moje. Kiedy Twoja dusza czuje się dobrze, moja czuje się pełna zdrowia […]. Doznaję największej radości, kiedy przybywam do Ciebie, bo wolę widzieć Cię choćby tylko od czasu do czasu, niż nie widzieć Cię wcale" (List 117). Prawdziwa przyjaźń staje ponad uczuciami, przyjaciel widzi przyjaciela w prawdzie i pomaga mu dojść do świętości, to jest chyba właśnie pokrewieństwo dusz.
Przyjaciółmi byli także wielcy doktorzy Kościoła, św. Bazyli Wielki i Grzegorz z Nazjanzu. Oto co po śmierci Bazylego napisał o nim jego przyjaciel: Obaj mieliśmy jeden cel: uprawianie cnoty, życie dla przyszłych nadziei i oderwanie się od tego świata, zanim z niego odejdziemy. Wpatrzeni w ten cel, kierowaliśmy według niego naszym życiem i wszystkimi uczynkami, prowadzeni w ten sposób Boskim przykazaniem, doskonaląc się wzajemnie w cnocie, i jeżeli to nie za wielkie słowa, byliśmy dla siebie wzorem i normą, za pomocą których rozróżnia się dobro od zła. (Mowa pochwalna św. Grzegorza z Nazjanzu, biskupa, na cześć św. Bazylego Wielkiego)
Zasadniczym elementem przyjaźni chrześcijańskiej jest uznanie, że stanowi ona odbicie przyjaźni Boga w stosunku do każdego Jego stworzenia oraz Chrystusa do Jego uczniów. Właśnie dlatego średniowieczny angielski pisarz duchowy Aelred z Rievaulx (1109-1167) w swoim klasycznym piśmie Przyjaźń duchowa wyraża przekonanie, że w doskonałej więzi przyjacielskiej "człowiek przez przyjaciela staje się przyjacielem Człowieka-Boga". (kard. Gianfranco Ravasi
Czym jest człowiek? Uczucia i więzy ludzkie w Biblii)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz